ایزولاسیونیسم یا انزواگرایی

اصطلاح « ایزولاسیونیسم یا انزواگرایی» نخستین بار در سال 1823  توسط«جیمز مونروئه» به کار رفت. دکترین وی که بر پایه انزواطلبی استوار بود توانست مرزهای قدرت آمریکا را از سرزمین تعریف شده فراتر ببرد و آنها را به مرزهای جغرافیایی قاره آمریکا تبدیل کند. بر اساس این استراتژی جیمز مونروئه بهترین راه حفظ منافع ملی آمریکا را نداشتن رابطه نزدیک با ملت­های دیگر دانسته و اعلام می­کند، هیچ علاقه­ای به امور بین­الملل و امور دیگر کشورها ندارد؛ مگر در صورتی که کشوری بر منافع حیاتی کشورش تاثیر بگذارد. اعلام دکترین «مونرو» به دو دلیل بود: یکی آن که دولت روسیه کشتی­های غیر روسی را از رفت و آمد در کرانه­های شمال غربی آمریکای شمالی بازداشته بود و دیگر اینکه ترس از «اتحاد مقدس» دولت­های اروپایی (روسیه، اتریش و پرو) که ممکن بود به کمک اسپانیا بشتابند و کشورهای تازه آزاد شده آمریکای لاتین را بار دیگر زیر فرمان خود درآوردند. بر اساس دکترین مذکور، آمریکا به طور یک جانبه تا زمان جنگ جهانی دوم در امور کشورهای اروپایی خودداری می­کرد و حتی در جامعه ملل و دیوان دادگستری بین المللی نیز شرکت نداشت. اصطلاح «کناره خواه» ابتدا بیشتر در مورد کسانی به کار می­رفت که با «دخالت خواهان» و هواداران دخالت آمریکا در امور اروپا پیش از آغاز جنگ جهانی دوم، مخالفت می­کردن . این گروه،  پس از جنگ نیز در آمریکا فعال بوده و با شرکت آن کشور در سازمان ملل متحد و هم­چنین با اعطای کمک­های مالی به کشورهای اروپایی، مخالفت می کردند. نکته قابل توجه در مورد سیاست کناره­خواهی این است که در عمل، بیشتر دولت­ها و قدرت­های کوچک درصدد اتخاذ این سیاست می­باشد. امروزه در اثر ارتباط نزدیک اقتصادی و سیاسی در سطح جهان و پراکندگی جغرافیایی و آمیختگی درونی اتحادیه­ها و پیمان­ها به ویژه در شرایط وجود سلاح­های هسته­ای، کناره گیری اهمیت خود را از دست داده و تقریباً ناممکن گردیده است.

منبع: http://prclass86.blogfa.com/cat-6.aspx